فروشنده

مدتهاست برای نوشتن یک داستان فیلم می‎بینم.فیلم‎های اجتماعی به هر زبانی که شاید بیشترش انگلیسی باشد. به دنبال لایه‎های پنهانش می‎گردم و در نهایت سرهم بندی‎اش می‎شود یکی از هزاران نکاتی که در کتابهای روان‎شناسی مطرح می‎شود. خوبی دیدن فیلم لمس ملموس درد به همراه بازیگران آن است. دردهایی که گاهی از بطن روح فیلم و قلم نویسنده برمی‎خیزد و یا motion‎‎ ها و حرکات فیلم اینقدر تند است که وقتی چشم باز می‎کنی و فیلم تمام شده است تو می‎مانی و آسیب‎شناسی‎های آن فیلم و ساختن یک داستان که در ذهنت رژه می‎رود.

شاید وقتی می‎خواهی داستان بنویسی، مدام باید در ذهنت، به دنبال این باشی که خوب بعد از این چه می‎شود و بعدهای بعدی... تا مدتها ذهنت را درگیر می‎کند. می‎خوابی و بلند می‎شوی و هنوز به فکر این هستی که قسمت بعد قرار است چه اتفاقی بیفتد.

اولین روز اکران فیلم است. اصولا برای دیدن فیلم‎ها لحظه‎شماری می‎کنم و شاید یکی از اصول روان‎شناسی رفتن به سینما درک هیجان دسته‎جمعی است که در روان‎شناسی امروز به اصول درمانی آن بسیار اشاره می‎شود.

تماشاچی همراه فیلم به دنبال مقصر داستان می‎گردد. خشم پنهان عماد و حالتهای روانی رعنا، ترس‎های پنهان ماجرا و درک تنها ماندن رعنا در خانه، احساسات تو را تماما درگیر کرده است. شک عماد به کارگردان نمایش تئاترشان و سرانجام راننده‎ی وانت... مقصر پیدا می‎شود و انگار یک جایی از روحت از شنیدن تمام ماجرا درد می‎گیرد.

آخرین سکانس‎های فیلم در حال تمام شدن است. گریه‎ی رعنا، آزارت خواهد داد و رنجهای روانی که تا ابد در ذهنش نقش بسته‎اند.

و من...

باز هم روبرو شدن با یک حقیقت تلخ... فقط شکلش متفاوت است اما جنس همان است. حقیقت تلخی که هر روز و هر روز از زبان زنان جامعه‎ام می‎شنوم. در ذهنم کتابهای روان‎شناسی در این زمینه را مرور می‎کنم و سرانجام به یک جواب می‎رسم آن هنگام که مرد راننده وانت در حال اعتراف نزد عماد می‎گوید: من با این زن سی‎سال زندگی کردم و بعد همسر پا به سن گذشته‎ی مرد وارد می‎شود و مرد حرفش را تمام نمی‎کند.

زن به سختی راه می‎رود، سن و سالش حکایت از تمام ماجرا دارد. زن مرد، قربان صدقه‎اش می‎رود و تو در تناقض بین عمل و رفتار مرد که شاید او را در فیلم جنایتکار معرفی کرده است، می‎مانی. هم دلت برای مرد می‎سوزد و هم برای همسرش.

شاید با خودت بگویی: آخه تو چی کم داشتی! زن به این خوبی! با محبتی! و وقتی مرد می‎گوید: وسوسه شدم، آن وقت است که می‎فهمی زنان جامعه‎ات، در سال 2016 میلادی، هنوز جنس مرد را نشناخته‎اند و هنوز پی به زبان عشق متفاوت او نبرده‎اند.

دردهایم با دیدن این فیلم چندبرابر شد. کاش می‎توانستم به دختران جامعه‎ام بگویم وقتی در خیابان به قصد مقصدی راه می‎روم چقدر دلم برای روان مردان جامعه‎ام می‎سوزد. مردانی که شاید یکی از مهمترین نیازهایشان بنا به هر دلیل موجهی بی‎جواب می‎ماند و وقتی وارد جامعه می‎شوند با صحنه‎های ناهنجار رفتاری و ظاهری مواجه می‎شوند که برایشان هزاران برابر تنش‎های روانی را به همراه دارد. مردانی که شاید خیلی‎هایشان در خیانت مقصر نبوده و نیستند و دلم می‎خواهد به زنان همسردار جامعه‎ام بگویم باید خیلی بیشتر به وظایف‎تان آگاه شوید، مردان به دوستت دارم و فدایت شوم به اندازه‎ی تو احتیاج ندارند. شاید اگر هر کسی نقشش را درست ایفا کرده بود اکنون آسیب‎های اجتماعی‎مان اینقدر زیاد نبود...

فروشنده، بیانگر یک واقعیت تلخ اجتماعی است... حقیقت تلخی که این روزها گریبان بسیاری از همسران را گرفته است. خیانت...

مینا نیک سرشت