به رسم دنیا دوستم داشته باش!

این روزها بیشتر از همیشه عاشقت شدم. عاشق خندیدن هایت، عاشق گریه هایت، عاشق زنانگی هایت و عاشق موسیقی نگاهت.

هرچه بیشتر نگاهم می‎کنی، بیشتر می‎فهمم که دوست داشتنت همراه بغضی است که هر روز و هرشب گلویت را فشار می‎دهد.

من هر روز به جدایی می‎اندیشم و تو هر روز به وصال.

جدایی رسم دنیاست و اگر این رسم نبود، درخت بید مجنون روبروی حیاط، از رفتن پرنده دلگیر می‎شد. اشک می‎ریخت، برگ‎هایش زرد می‎شد. اما درخت بیدمجنون، هنوز هم سبز مانده است.

بیا و برای خاطر تنهایی هایت، من را به رسم دنیا دوست بدار. بگذار عاشقانه‎هایت تنها برای خدا باشد....