ما انتخاب می کنیم زندگی مان را چطور طراحی کنیم.

بحران ها را در نظر بگیرید.

وقتی احساس می کنیم همه چیز از کنترل ما خارج شده چه اتفاقی می افتد؟

خودمان را بدبخت ترین موجود عالم می دانیم، احساس می کنیم کسی دوست مان ندارد ، به خودمان و به همه چیز به شکل بدبینانه ای نگاه می کنیم و انتظار نداریم همه چیز به شکل سابقش برگردد. تازه شروع می کنیم به شمردن بدبختی ها و بدشانسی هایی که آورده ایم. ذهن مان آنقدر ما را جلو می برد که در نهایت یا شروع به گریه کردن می کنیم و یا افسرده، ناامید به گوشه ای پناه می بریم تا فکر نکنیم باید چه کاری در این لحظات انجام بدهیم. این قسمت از زندگی فلج کننده است. در واقع ما انتخاب کرده ایم در چنین شرایطی، اینطور فکر کنیم و بعد از آن رفتار نیز به دنبال فکر خواهد آمد.

کتابی اخیراً چاپ شده که نمی دانم نسخه ی فارسی اش کی چاپ خواهد شد ولی عنوان کتاب این است:

Designing your life.

اینطور در خلاصه می توان نوشت که ما فکر می کنیم یک شکل ایده آلی از زندگی وجود دارد. تمام تلاش مان را می کنیم تا به این شکل ایده آل برسیم و بر سر دوراهی ها از خودمان می پرسیم کدام راه به آن زندگی ایده آل ختم خواهد شد. در حالی که این چنین نیست.

هیچ زندگی ای ایده آل نیست. اصلاً ایده آلی وجود ندارد. دقیقا مثل این است که شما نمی دانید فردا چه شکلی از زندگی در انتظارتان است.

در نگاه اول اینطور خواهم نوشت که زندگی ایده آل آن چیزی نیست که در ذهن ما وجود داشته و دارد بلکه زندگی ایده آل شکلی از پذیرش زندگی به شکلی که اکنون هست می باشد.

شما باید بدانید چه می خواهید، برای چه دارید زندگی می کنید و کجای زندگی تان قرار گرفته اید. بعد از آن می توانید برای رسیدن به آنچه که خواسته اید تلاش کنید.

مرحله ی نخست پذیرش آن چیزی است که اکنون هست و وجود دارد. باید این واقعیت را قبول کنید که شکست در انتظار همه ی ماست و ما همواره در معرض شکست، ترس و ناامیدی قرار گرفته ایم. اما....

جوزدگی مجازی !

باید باور کنیم نبض بازار و جذب مشتری را کسی در دست می‎گیرد که تسلط کافی و مهارت‎های لازم در این شاخه را داشته باشد. باید باورکنیم کسی در تکنولوژی و فضاهای مجازی رشد خواهد کرد و به توسعه‎ی اقتصادی و تجاری بزرگ می‎رسدکه ابتدا آگاهی و دانش و تخصص و بعد از آن تجربه‎ی لازم و بایدی را در زمینه‎ی مورد نیاز ما داشته باشد.

اگرچه این روزها، شاهد رشد بیش از حد فضاهای مجازی در ایران هستیم اما باید گفت که قالب این داستان‎ها نه تنها کارشناسی نشده است بلکه صرفاً موجی است فراگیر که حتی اگر فردی دانش و معلومات ملزوم این کار را هم بلد نباشد و صرفاً تجربه‎ای مختصر بدون دانش و آگاهی داشته باشد می‎تواند تا حدودی موفق شود.

مدل راه انداختن کسب و کار و جستجوی سرمایه گذار، مدل دهه نود و سالهای آغازین قرن جدید در آمریکا بود. امروز، چه در‌آمریکا و چه در ایران و هر نقطه‌ی جدید، مدل‌هایی که خلاقانه و پایدار باشند و بتوانند ثروت و ارزش را از درون و نه با سرمایه گذاری خارجی خلق کنند، احتمالاً آینده‌ی درخشان‌تری را تجربه خواهند کرد.

بهشت ثروت دورتر شده و پل صراط آن باریک‌تر. تکنولوژیست‌ها – اگر مدیریت و اقتصاد و فلسفه‌ی تکنولوژی دیجیتال را عمیق و با روح و جان نفهمند – به راحتی گذشته به بهشت نمی‌روند.

یادم هست چند سالی که درگیر کارهای طراحی و پیاده‎سازی سایت‎ها بودم یکی از مشکلات عمده و البته مهم این بود که اگر تو با کاربر عادی مواجه باشی و البته راهبری که قرار است آن سیستم را تحویل بگیرد، دانش و تخصص و  حتی سواد سایت را هم نداشته باشد و همین جاست که کار سخت‎تر و سخت‎تر می‎شود و تو مجبور خواهی شد برای مشکلات ناشی از آن سایت‎ها و شرکت‎ها، مدیران غیرمتخصص و ناآگاهی در این زمینه را متقاعد سازی تا به خود بقوبولانند که این شرکت یا سیستم از بعد تخصص و مشاوره‎ی وب‎سایت معیوب است و هرگز یک شرکت معیوب نمی‎تواند کار سالم و حرفه‎ای را به مشتری ارایه بدهد.

پس قبل از تجربه‎ی کاری داشتن حداقل دانش و تخصص لازم و بعد از آن تجربه می‎تواند سبب رشد و ارتقای سازمان‎ها شود.

چه خوب که اگر مدیریت سازمان یا نهادی را برعهده داریم قبل از استفاده از سمت‎های تحکم و مدیریتی خود، به افرادی که دانش و تجربه‎ی لازم و کافی در حوزه‎های مورد نیاز کسب وکار ما را دارند مراجعه و مشاوره بگیریم