روزنوشت_5) لذت همنشینی با خوش اخلاقها
مهربانان من سلام؛
صبح سومین روز از مردادماه تان بخیر و سلامت؛
براستی چرا گاهی از کنار هم بودنمان لذت نمیبریم؟
چرا گاهی درصدد این هستیم تا خلوتی پیدا کنیم و برای لحظاتی هم که شده دور از جمعی باشیم که در آن حضور داشته یا داریم و وقتی این فرصت به ما دست میدهد چقدر احساس خوشایندی داریم. شاید هم بگوییم :« آخیش راحت شدم!» خانمی از شوهرش، آقایی از خانمش، همکاری از همکارش، کارمندی از رییساش، فرزندی از پدر و مادرش، عروسی از مادرشوهرش، دامادی از خانوادهی همسرش و ... !
شاید آنچه که بیش از اندازه در روابط اثرگذار است و کمک کند تا از بودن در کنار هم لذت ببریم،( اخلاق) است.
هرچند که این کلمه بسیار کلی است اما اگر دقت کرده باشیم در بسیاری از این شرایط ناهماهنگیهای اخلاقی باعث میشود تا از یکدیگر دور شویم و یا حتی گاهی این اخلاق آنقدر اذیتکننده میشود که دیگر میل به ارتباط نداریم و یا قطع رابطه میکنیم و یا اگر از سر اجبار باشد ممکن است با چهرهای گرفته و عبوس با فرد مورد نظر مواجه شویم.
در جریان مشاورهای شخصی تعریف میکرد: در دایرهی زندگی من شخصی حضور دارد و آنقدر زبانش تند است که هرکس با او در ارتباط است، از این صفت اخلاقیش، بسیار اذیت میشود! هرچند که بارها هم به واسطههای مختلف به او گفته شده اما نه تنها اصلاح نشده بلکه حتی گاهی از سر اذیت و لج درآوردن هم که باشد با زبانش نیش و کنایه میزند
و یا خانمی از سر درد دل و مشکلات اخلاقی که با همسرش داشت میگفت: گاهی آنقدر عصبی است و اخلاق تندی دارد که من و بچهها وقتی از در خانه وارد میشود هرکدام به گوشهای میرویم تا با او روبرو نشویم
بیایید با خودمان فکر کنیم کدام رفتارمان باعث میشود که اطرافیانمان میل به ارتباط با من نداشته باشند؟
اگر از سر غرور و تعصبهای بیجا گاهی دیگری را اذیت کردهایم
اگر با زبانمان کسی را سرزنش یا مسخره کردهایم
اگر سبب این شدهایم که دل کسی را با رفتارهای نادرست بشکنیم و یا گاهی نه تنها از این رفتار زشت ناراحت نبودیم بلکه در پشت سرش هم گفتیم کار خوبی کردم و ذرهای پشیمانی از این رفتار نادرستمان نداشته باشیم (که من متاسفانه با گوشهای خودم این حرف را شنیدم) باید مطمئن بود که صد در صد خطاهای رفتاریمان بازتاب و کارمای منفی را به ما بازخواهد گرداند. منتها چون در همان زمان اتفاق نمیافتد و خداوند به واسطهی رحمتش زمان آن را به تاخیر میاندازد، ما سوء استفاده میکنیم.
بیاید هر روز چند دقیقه وقت بگذاریم و با خودمان فکر کنیم تا کی و تا کجا باید به رفتارهایمان ادامه دهیم؟
بیایید با خود فکر کنیم که شخصیتهای دوستداشتنی و محبوب - که هرکداممان در دایرهی زندگیمان شاید یک نفر را داشته باشیم که همیشه با اخلاق خوبش، التیام زخمهای روانی ما بوده است- چه اخلاق و منشی دارند که تا این اندازه نزد خدا و مخلوقاتش به خوبی همواره یاد میشوند.
مطمئن باشید برای تغییر هر رفتاری، باید زمان گذاشت، آفتهایش را بررسی کرد و پیامهای مثبت حاصل از رفتارهای خوب را برای خود نوشت تا ترغیب شد فقط کمی بیشتر هر روز به سمت اصلاح اخلاق و رفتارمان قدم برداریم.
گاهی دیدهام در جمعی فردی، برای آنکه دیگرانی را متوجه خصوصیات اخلاقی منفیشان کنند که از نظر آنها آزاردهنده است، رفتارهای خوب شخص دیگری را به سر او میکوبند تا به او بفهمانند که این اخلاق زشت است.
این کار نه تنها اشتباه است بلکه چون به صورت مقایسه انجام میشود و ما غیرمستقیم شخصیت طرف مقابل را زیرسوال میبریم، اثرگذار نخواهد بود.
تربیت یک امر غیرمستقیم است و این نیست که به در بگو تا دیوار بشنود. متاسفانه گاهی برخیهایمان به اشتباه، این عمل را انجام میدهیم تا شاید بتوانیم او را متوجه اشتباهاتش کنیم. همیشه سعی و تلاشمان این باشد تا خودمان را تغییر دهیم نه اینکه خواسته باشیم دیگران را متوجه اشتباهاتشان سازیم.
تذکر و انتقاد همواره باید با لحنی نرم و صمیمانه باشد و این طور نباشد که طرف مقابلمان احساس کند که دوستداشتنی نیست و یا ما در جایگاهی هستیم که خودمان بسیار کاملیم و قصد داریم تا او را اصلاح کنیم. بلکه باید گفت همهی ما عیب و نقص داریم و اگر درصدد باشیم تا خودمان را اصلاح کنیم، روز به روز محبوبیتمان بیشتر خواهد شد.
