تا یار که را خواهد و میلش به که باشد!

روزهای شلوغم را عموما بیشتر دوست دارم. شلوغی که حس کنم کارهای مفید زیادی در طول روز انجام داده‎ام. یک جور حس رضایت دارد. شب که سرم را روی بالش می‎گذارم تا از خستگی بیهوش شوم، صدای حرفهای دیگران توی ذهنم رژه می‎روند.

شوهرم سالهاست که به من محبت نکرده است. زندگی ما سالهاست بوی عشق نمی‎دهد، اجبار است.

من و او مدتهاست عاشق هم بودیم، کش و مکش‎های زندگی‎مان نگذاشت دور هم را خط بکشیم. ما همه جوره به پای هم ماندیم، اما او خیلی ناگهانی رفت و دنیا روی سر من آوار شد.

من هیچ دلخوشی به زندگیم ندارم، سالهاست هدفی را جستجو نکرده‎ام. شاید آخرین بار زمانی بود که بعد از یک شکست تلخ و سنگین احساس کردم دنیا برای من حرفی برای گفتن ندارد.

برنامه‎ی مصاحبه‎ی فردا را نوشته‎ام. سوالاتی که باید آماده می‎کردم و متن پرسش‎نامه‎ها.

کلافه‎ام و این فکرها و حرفها نمی‎گذارد حتی با این خستگی به خواب بروم.

سالهاست کسی نمی‎داند من چه چیزهایی شنیدم، چه چیزهایی می‎شنوم و اصلا چرا من وارد این حرفه و شاخه‎ی تحصیلی شدم؟!

اما خودم می‎دانم.

من همیشه آرزوی کمک به دیگران را داشتم. همیشه دلم می‎خواست غصه‎ای از روی دل کسی دیگر بردارم. از اینکه کسی روبرویم می‎نشست و من نمی‎دانستم باید چه چیزی بگویم تا برایش تسلی خاطر شود، رنجم می‎داد اما اکنون و در این شرایط خوشحالم که می‎توانم به خیلی‎ها کمک کنم، آرامش‎بخش دلهای شکسته‎ای باشم که شاید شنیدن صدایم برای ساعتها آرامش‎شان می‎کند و منجر به بلند شدن و از نو شروع کردن می‎شود.

دنیای مجازی من و فرصت‎های کوتاهم برای باهم بودن‎مان کمتر مجال دیدن واقعیت‎های زندگیم را داده است اما من با کارم و با مطالعاتم نفس می‎کشم. خدمت به دیگران که آسیب دیده‎اند، بزرگترین افتخار و لیاقتی بوده است که خداوند نصیبم کرده است.

موفقیت راه ساده ای ندارد!

من بارها شکست خورده‎ام. شکستی که شاید هر کسی جای من بود حتما امروز و الان در این جایگاه نمی‎ایستاد و از موفقیت و راه‎های نرفته‎اش سخن نمی‎گفت.

من بارها هم تحقیر شده‎ام، به عناوین مختلف. همه‎ی ما طعم تلخش را شاید تجربه کرده باشیم. اما موضوع هر کدام‎مان با هم فرق دارد و من احساس می‎کنم مال من خیلی متفاوت بود.

تلخ‎ترین لحظات عمرم را شاید در همین سنین جوانی تجربه کردم. سنینی که شاید وقتی به گذشته برمی‎گردم تا درس‎هایش را دربیاورم و دیگر تکرار نکنم فکر می‎کنم با کارهای بهتری هم میشد پر شود، اما من یاد گرفته‎ام حسرت نخورم، با امید به گذشته نگاه کنم، درس بگیرم برای ساختن آینده‎ای بهتر و سالمتر.

اینها را می‎نویسم برای آنها که فکر می‎کنند همه چیز با راحتی بدست می‎آید، با راحتی آدم می‎تواند به خیلی قسمت‎های خوب زندگیش برسد. با راحتی می‎شود پشت میز ریاست بنشیند و دستور بدهد، همه چیزش براه باشد، همه دوستش داشته باشند و لاغیر.

موفقیت جاده‎ی ساده نیست. شما از راه میانبری نمی‎توانید به قسمت‎های خوب زندگی برسید. باید شکست باشد. باید تجربه‎ی حقارت را چشیده باشید تا طعم شیرین دوست داشته شدن را حس کنید. باید تجربه‎ی بی‎احترامی را داشته باشید، تا تجربه‎ی ارزشمند شدن را درک کنید. باید مزه ی سخت بیدار خوابی را تجربه کرده باشید، درس خوانده باشید، مطالعه کرده باشید تا بعدها ماحصل و دستاوردهایش را برداشت کنید.

باید حس تنهایی به سراغتان بیاید تا درک کنید تنها خداست که می‎تواند حامی شما در لحظات سخت و هموار کردن راه‎های آینده باشد.

اگر با هر بار اشتباه به خودتان به شکل یک مجرم نگاه نکنید، سعی کنید بجای تهدید دیگران یا خودتان، مشکل اصلی را پیدا کنید و تلاش کنید آن را حل و فصل کنید، آنگاه نگاه تان به هر اشتباه و یا تجربه‎ای که نامش را شکست می‎گذارید جور دیگری خواهد بود.

نگذارید دیگران سکاندار زندگیتان شوند تا هر طور که دلشان خواست یا میل‎شان کشید با شما رفتار کنند و آن وقت شما احساس سردرگمی داشته باشید که بعد از آن باید چکار کنید و یا چرا آن طور که آنها می‎خواهند شما باید زندگی کنید. حد و مرزها را شما باید تعیین کنید و بدانید چطور و چه وقت از هر مهارت استفاده کنید.

صبور باشید و تمرین صبر را هر روز با خود تکرار کنید. وقتی قرار است قدم های کوتاه بردارید و این لازمه ی زمان است تا به مطلوب مورد نظر خود برسید، پس صبر داشته باشید. قدم های کوچک ولی پیوسته ی شما هر روز ، زمینه ساز موفقیت های آینده تان خواهد بود. مسیری که خودم آن را هر روز طی کردم اما خسته نشدم و ادامه دادن با وجود تمام سختی ها.