کمال گراهای همه چیز تمام...

آدمای کمال گرا هم خودشون رو عذاب میدن هم بقیه ای رو که با اونا نشست و برخاست دارن.

آدمای کمال گرا ، با اعمال زور و فشار برای انجام کارها به بهترین شکل ممکن ممکنه باعث اذیت و آزار اطرافیان بشن.

پدر و مادرهای کمال گرا با دادن احساس شرم به فرزند یا فرزندان شون، عزت نفس اونا رو لگدمال می‏کنند.

کافیه اون فرزند بزرگ بشه و در شرایطی واقع بشه که کاری رو به هر دلیلی نتونه عالی و احسنت انجام بده اون وقته که اضطراب کافی نبودن، کامل نبودن میاد سراغش و تبدیل میشه به یه فرد همیشه مضطرب که اگر توسط اطرافیان تایید و یا تشویق نشه دچار افسردگی هم خواهد شد.

آدمای کمال گرا همه چیز رو دچار نقص می بینن در صورتی که موفق نشن کاری رو کامل و کافی انجام بدن. یه حس عذاب وجدان همیشه همراه شون هست تا وقتی کاری رو که دوست داشتن خیلی کافی و کامل انجام بدن از کیسه ی روانی شون بکشن بیرون و شروع کنن به احساس شرم.

آدمای کمال گرا، آدمای اطراف شون رو از خودشون فراری میدن. چون حتی اگر شما به بهترین شکل ممکن هم کاری رو به اندازه ی توان و مهارت تون انجام بدین، بازم بعدها که آدم بهتری بیاد سراغشون نسبت به کار شما ایرادگیر میشن و یه الگوی کامل و بی نقصی در ذهن شون وجود داره که باید اونها رو به اون کاملاً نزدیک کنه.

احساس غالبی که پدر یا مادر کمال گرا به فرزندشون میدن چیه؟ حس شرم.

به محض اینکه بچه در موقعیت این احساس قرار بگیره و این حس رو تجربه کنه، تمام تلاشش رو می‏کنه که مورد قبول شما واقع بشه و البته تبدیل میشه به یک فرد مهرطلب هم!

کمال گرایی بعضا باعث اهمال کاری هم میشه. یعنی به تعویق انداختن کارها به صورت مکرر. چون تا شرایط ایده آل نشه، تا تمام فرصت ها به طور کامل مهیا نباشه فرد دست به کاری نمیزنه و مدام امروز و فردا می‏کنه.

ازدواج کمال گراها هم با خطر مواجه میشه. یعنی تا صاحب خونه نشه، نه ماشین نداشته باشه، تا تحصیلاتش تموم نشه، تا مدرکش رو نگیره، تا... اینقدر این تاها ادامه پیدا می‏کنه که فرد نفر مقابل هم دست از ازدواج با فرد کمال‏گرا بکشه و البته سن فرد هم میره بالا و دیگه فرصت‏های بهتری ممکنه سراغش نیاد.

خلاصه اینکه شما هرقدر هم موفقیت های ظاهری داشته باشین، هیچ وقت به چشم یک فرد کمال گرا نمیاین چون اونا توی ذهن شون هم دنبال بهتر از شما می گردن و البته کمال گراها ویژگی های رفتاری دیگه ای هم دارن که من لو نمیدم :)

کمال گرایی نیاز به درمان داره. چون آدمهای مبتلا به وسواس حتماً کمال گرا هم هستن.

چه خوب که وقتی نشانه های هر اشکالی رو در روان مون می بینیم سراغ درمانگری بریم که بتونه به ما در موضوع کمک کنه.

خودآگاهی کلید رشد معنوی و اخلاقی

در دنیایی زندگی می‏کنیم که ملاک‏ها و ارزش‏مندی‏های اخلاقی و رفتاری جایش را به مادیات و بالا رفتن از پله های ترقی آن داده است. هرچند در نظر اهل کمال، اساتید اخلاق و روان همچنان کسب علم و معرفت برتری و بهتری دنیا و آخرتی دارد اما با قرار گرفتن در جامعه و تلقی و برداشت افراد این محتوا و پیام دریافت می‏شود که چنین چیزی نیست. فرد بی‏ هدف در زندگی به سعادت و کامیابی نخواهد رسید. هرچند در ظاهر چنین بربیاید که در نظر اهل ظاهر و نه معنا آنها دستاوردهای مادی نیز دارند. آنچه در این بین مهم است و به ما کمک می‏کند در مسیر علم آموزی، کسب دانش و معرفت، موفق قدم برداریم و با هدف خدمت به علم، انسان‏ها و نشر آنها با نیت‏های الهی ثابت قدم بمانیم این است که هدف و مقصد برای ما روشن و بی ابهام باشد و ثمره ی آن تنها کسب رضایت خداوند و صرف عمر برای امری ارزشمند محدود شود.

موضوعی که در علوم دینی و روانشناسی بسیار به آن تاکید شده است مساله ی خودآگاهی است. انسانی که به خودآگاهی می ‏رسد زندگیش هدفمند و در جهت رشد و تعالی خواهد بود. به این صورت که خودآگاهی باعث پیشرفت های اخلاقی، رفتاری و کمالِ او در زندگی را فراهم خواهد آورد. خودآگاهی در روایات بسیاری مقدمه مهمی برای شناخت صحیح خداوند بیان شده است. از راه توجه به خود و خودشناسی است که افراد به عیوب نفسانی خود روان بنه-های منفی ناسازگار (طرحواره‏های ناسازگار) و... آگاه می‏شوند و به دنبال درمان آنها میروند. حضرت علـی علیه السلام  در این باره می‏فرمایند:«کسی که خود را شناخت، خدایش را می‏شناسد» و یا فرمـوده‏ اند:«در عجبم از کسی که به خودآگـاهی نـدارد، چطـور مـیخواهـد پروردگـارش را بشناسد» درباره ارتباط عدم شناخت خود با گمراهی و ضلالت فرموده‏ اند:«کسـی کـه به خود، آگاهی ندارد از راه نجات دور اسـت و در گمراهـی و جهالـت هـا مـی‏افتـد.» درباره مقدم بودن شناخت خود بر شناخت هرچیزی می‏فرماینـد:«بـه خـودت جاهـل مباش؛به درستیکه جاهل به شناخت خود، جاهـل بـه تمـام اشـیاء اسـت»و دربـاره رسیدن به غایت علم و معرفت می‏فرمایند:«کسی که خـود را شـناخت، بـه تحقیـق بـه غایت هر معرفت و علمی رسیده است». درمورد بهترین عقل فرمودند:«بهتـرین عقـل انسان،خودشناسی اوست. بنابراین،کسى که خود را شناخت خردمندى یافـت وکسـى که نادان به نفس خود بود،گمراه شد. حضرت علی علیه السلام درباره خودارزشمندی و خودتوانمندی فرموده اند:«کسی که ارزش و قدر خود را نداند،به ارزش و قدر هرچیـزی نـادان اسـت.» از کسـی کـه احسـاس خود ارزشمندی و خودتوانمندی دارد، بیشتر میتوان انتظارداشت که به فضائل اخلاقـی آراسته شود و از رذائل اخلاقی دوری گزیند. در این بـاره امیرالمـؤمنین علی علیه اسلام مـی‏فرمایـد:«هرکس خود را ارزشمند ببیند، تمایلات شهوانی در نظرش خـوارشـود». در حـدیث دیگری آمده است:«هرکس برای خود ارزش قائل شد، دنیـاثـروت، مقـام،موقعیـت، شهوت و ... در نظرش حقیر و کوچک جلوه میکند» چنین فردی اهل تکبر، ظلـم بـه دیگران و دورویی نیست؛ زیرا تکبر، دورویی و بدگویی ناشی از ذلتی است که فـرد در وجود خود می‏یابد. از سوی دیگر، افرادی که دچار خـودکم بینـی انـد و بـرای خـود ارزشی قائل نیستند، به راحتی در دام اعمال غیراخلاقی گرفتار می‏آیند و حتی از آسـیب رساندن به دیگـران هـیچ ابـایی ندارنـد. امـام هـادی علیه السلام در ایـن بـاره مـیفرمایـد:«از آسیب‏رسانی کسی که برای خود ارزشی قائل نیست، در امان نباش» و نیز امام علی علیه السلام  می‏فرماید:«به خیر کسی که عزت و کرامتی برای خویشتن قائل نیست، امیدوار نبـاش».

هرچند بحث در این زمینه بسیار و مفصل بیان شده است اما اینها مقدمه ای بود برای خودآگاهی در مطالب بعدی بیشتر خواهم نوشت. انشالله.