انکار یا پذیرش واقعیت؟

داستان‎ها همیشه از جایی شروع می شوند. داستان‎ها، خلق می‎کنند. آدم‎هایی دیگر، را به ما نشان می‎دهند. آدم‎هایی که گاهی حتی باور بودن‎شان در زندگی واقعی کمی دور از ذهن است. داستان‎ها به ما کمک می‎کنند جور دیگری به زندگی نگاه کنیم. شاید گاهی با نشان دادن تلخی‎ها، قصد دارند دردهای ما را التیام بدهند و بگویند پایان همه‎ی رنج‎ها، گاهی متفاوت از هم خواهد بود.

ما خالق داستان زندگی خود هستیم. رفتارهایمان، انتخاب کردن‎ها و نگرش‎مان از هم داستان متفاوتی را رقم خواهد زد.

امشب بعد مدت‎ها در حالی‎که از بار سنگین مطالعه و کتابهایم راحت شده‎ام، دست به آرشیو می‎برم و فیلمی را می‎کشم بیرون تا برای چندساعت از دنیای واقعی کنده شوم.

Blue.

نام فیلمی است فرانسوی محصول سال 1993.

داستان فیلم راوی زنی است که در یک حادثه‎ی اتومبیل دختر و همسرش را از دست می‎دهد. جنگ بین زن و پذیرش واقعیت و بازگشت به زندگی عادی تمام مدت فیلم مخاطبش را درگیر می‎کند.

حس نفرت از زندگی، قبول نکردن واقعیت و عدم پذیرش آن، دور شدن از آدم‎ها و کلنجار رفتن برای آنچه که هست و آنچه که بوده سیر روانکاوانه‎ی فیلم است.

گذشته‎ی ما و حلقه‎های ارتباطی که گاهی ممکن است ما را به آنچه که تلخ بوده و برایمان رخ داده است هدایت کند، به خوبی در فیلم دیده می‎شود.

یاد کتاب درمان شوپنهاور می‎افتم که دکتر اروین یالوم در بخشی از کتاب اینگونه سخن می‎گوید:

«می‎خواستم نه تنها قهرمان داستان من با مرگ خویش کنار بیاید، بلکه به مراجعان خود نیز کمک کند تا با مرگ مواجه شوند. دلیل انتخاب و معرفی موضوع مرگ در فرآیند روان‎درمانی به سالهایی باز می‎گردد که با بیماران سرطانی درمان‎ناپذیر کار می‎کردم. بیماران زیادی را دیدم که در مواجهه با مرگ پژمرده نشدند، بلکه برعکس دچار تغییراتی اساسی شدند که تنها می‎توان آن را رشد شخصیت، پختگی یا پیشرفت خردمندی نامید. آنها در اولویت‎های زندگی خود تجدیدنظر کردند، موضوعات روزمره را ناچیز شمردند، از داشته‎های مهم خود مانند کسانی که دوست‎شان دارند، از تغییر فصول، از شعر و موسیقی که مدتهای مدیدی از آنها غافل مانده بودند شاکر و شادمان شدند. یکی از بیمارانم می‎گفت: « سرطان، روان‎رنجور را شفا می‎بخشد.» اما افسوس که انسان باید تا لحظات آخر زندگی، هنگامی که بدنش مورد تهاجم سرطان قرار می‎گیرد، منتظر بماند تا بیاموزد که چگونه زندگی کند.»

آدمهای با ارزش

لایقانه زیستن و خود را به هر قیمتی نفروختن حاصل احساس اطمینان به ارزشمند بودن خود است. اینکه کسی با آگاهی از توانایی‎های بالقوه، مهارت‎ها، استعدادها، امکانات و شرایط خود بداند لایق این است که چطور زندگی داشته باشد، با چه کسانی معاشرت‎هایش را ضمیمه‎ی روزمرگی‎هایش کند تا مورد سوءاستفاده‎ی دیگران نباشد. اشتباه نکنیم. این احساس ارزشمندی اینگونه نیست که ما را دچار غرور کند، اینکه دیگران را بی‎ارزش کنیم. نه ابداً. اتفاقاً او که حس ارزشمندیش را با امکانات ظاهری مثل تحصیل، پول، مقام، موقعیت، امکانات توی سر دیگران می‎کوبد و به این وسیله احساس برتری دارد و جایی هم پا بدهد، شما را تحقیر می‎کند. این فرد از درون حس بی ارزشی را با خودش حمل می کند. بالا آمده ولی با اینها. خلاهای روانیش را به این وسیله جبران می‎کند. توسر ی‎خوری‎هایی که از دیگران خورده بیشتر باعث شده خودش را به اینجا برساند تا انتقام بگیرد.

احساس ارزشمندی یک حس درونی است و این حس درونی قابل انتقال به دیگران است. ما در رفتار و گفتارمان این را به دیگران منتقل می‎کنیم.مطمئناً اگر شما با آدمهای ارزشمند معاشرت داشته باشید، هیچ وقت در شرایطی قرار نمی‎گیرید که احساس کنید کوچک شده‎اید، توی سرتان خورده، حس مقایسه ندارید و از این معاشرت پی به توانمندی‎های خودتان نیز خواهید بُرد. در معاشرت با آدمهای ارزشمند لازم نیست نقش بازی کنیم.خودمان نباشیم. از نشان دادن خود واقعی‎مان، ترسی نداریم و بلکه شهامت و جسارت‎مان در ابراز وجود هم بیشتر خواهد شد.

بودن در کنار آدمهای ارزشمند، شما را متواضع‎تر، افتاده‎تر، شجاع‎تر، بااعتماد به نفس‎تر و توانمندتر می‎کند. مراقب باشید در تله‎های روانی آدمهایی نیفتید که از درون احساس ارزشمندی ندارند و جبرانش را با امکانات بیرونی‎شان به نمایش می‎گذارند که اگر کمی به رفتارشان دقت کنید خواهید دید این معاشرت ثمره‎ای جز حس تحقیر ندارد.

آدم ارزشمند درصدد تخریب کسی نیست. جمله‎ی من بهترم و تو بدتر(از هر لحاظی: مادی، معنوی، تحصیلی،خانوادگی، شغلی، اجتماعی و...) دستاویز گفتاری افرادی است که حس بی‎ارزشی را با خودشان حمل می‎کنند.

خداوند فرمود: إنَّ أکرَمَکُم أتقاکُم؛ بهترین شما، باتقواترین شماست.

مراقب باشید آدمهای توخالی را تعقیب نکنیم!