یادداشت های پراکنده درباره ی وصف حال این روزهای ما
شاید از همان چندهفته قبل که این نامه را خوانده بودم به صفحات اجتماعیمان فکر میکردم و یاد خرید کردنها، تفریح رفتنها، اتفاقات مهم زندگی مان اعم از تولد، سالگرد ازدواج، رستوران رفتنها و سفر رفتنهای خارج از کشورمان که شاید پُزش را به دیگران بدهیم که بله ما هم نصیب مان شد...
و البته که شاید بخشی از زندگی کردنها و لذت بردنهایمان شده است ماجرای همین داستانها و البته که زندگیمان برای دیگران!
یکی عکس پروفایل تلگرامش را از کنار فلان اثر تاریخی که در فلان کشور دیده عوض میکند تا مثل gprs گزارش خروجش را از کشور به همه اعلام کند،
آن یکی عکس میگیرد از ماهگرد و سالگرد و کیک تولد و امثال اینها تا یادآوری اتفاقات زندگیش را به دیگری نشان دهد و بقیه هم برایش کف و دست و هورا بکشند و بگویند چقدر زیبا و او هم مدام تعداد seen شدنها و تعداد لایکهایش را بشمارد و وقتش را در همین چیزها تلف کند و ناگهان ببیند شب شد و هیچکار مثبتتری غیر از اینها نکرد.
براستی روزگار این روزهایمان همین روند تکراری داستان دردآور اجتماعی شده که شاید ما هم مبتلا به این باشیم.
از صبح که چشمانمان را باز میکنیم به فکر این هستیم تا پست بعدی اینستاگراممان کدام موقعیت و کدام لوکیشن باشد. شاید هم منتظریم تا قصد سفری بکنیم و به تلافی عکس گذاشتن دیگری از آن سفرش، ما هم خوشحالی مان را از رفتن به او نشان دهیم. از عکسهای کنار دریا و بازدید از فلان رستوران به نام آن شهر و امثالهم برای دیگرانی پست بگذاریم تا عقدههای تشویق نشدنهایمان را تخلیه کنیم.
و اما افراد موفق چه میکنند؟
چند هفتهی قبل با یکی از اساتید که موقعیت شغلی و اجتماعی مهمی دارد گفتگو میکردیم. پرسیدم اینستاگرام دارید:
در کمال تعجب گفتند : نه!
گفتم خوب پس با توجه به اینکه شما موقعیت مهمی دارید فعالیتهایتان را کجا عرضه میکنید؟
در پاسخ گفت: من خودم اصلا وقت این کارها را ندارم و آنقدر مشغول مطالعه و انجام پژوهش هستم و فکر و جمع کردن ایده برای نوشتن کتاب و تدوین مطالعات راهبردی برای استفاده دیگران که فرصت اینکه بخواهم این کارها را انجام بدهم ندارم.
ترجیح میدهم در سایتم که مستقل و مفصل مباحث را پیادهسازی و به اشتراک میگذارد مطلب بگذارم.
دوستان من؛ شاید ابتدا شنیدن این حرفها برایمان تلخ باشد، اما بیایید ما یکی نباشیم مثل همه!
شاید اگر از دیدگاه روانشناسی شخصیت به این داستان نگاه کنیم ریشههای رشدنیافتهای را بیابیم که از آن از دیدگاه روانپزشکان به مشکلات شخصیتی و روحی اشاره میشود.
اما ما شاید به خاطر اینکه در این مورد آگاهی نداریم، از این کار غافل باشیم.
بیاید برای وقت و عمری که معلوم نیست کی تمام میشود برنامهریزی بهتر و موفقتری داشته باشیم و یکی نباشیم همرنگ جامعهای که معلوم نیست قرار است در آینده با چه مشکلات تربیتی و اخلاقی برای نسلهای بعدی مواجه شود. اگر قرار است ما سازندگان آیندهی سرزمینمان باشیم باید شخصیت سالمتر و توسعهیافتهتری داشته باشیم.
امیدوارم به تعریف درستی از آرامش، شادی و در نهایت موفقیت برسیم.
